Zulu dorp Khula

Vandaag was een indrukwekkende dag. Vanmorgen zijn we naar het Zulu dorp Khula geweest. Om te beginnen dachten we dat we om half 10 opgehaald zouden worden, totdat bij het ontbijt bleek dat het 9 uur was. Dus wij snel schransend het ontbijt naar binnen gewerkt. Nu zijn we snelle eters dus dat was voor ons niet zo’n groot probleem. Wij keurig om 9uur kant en klaar in de centrale ruimte op een heerlijke bank wachten om onze gids. Kwart over 9, geen gids. De mensen van ons guesthouse vonden het ook een beetje lang duren en gingen maar eens bellen. Wat nu de oorzaak was weten we nog niet maar uiteindelijk werden we dan om 10uur opgehaald.

Het was het wachten meer dan waard! Wat een ervaring en belevenis is dat zeg. Als eerste kregen we een korte uitleg over verschillende bomen en bladeren. Zij maken daar de daken e.d. van. Daarna gingen we het dorp in, niet nagemaakt maar real life. Het waren wegen van modder en water, vol met stenen en kuilen. In een huisje waar we naar binnen mochten leefde 9 mensen. Het was ter grootte van onze overnachtingen in o.a. Swaziland. Waarbij wij tegen elkaar zeiden, “je zou hierin wonen zeg. Dat zal toch niet echt zo zijn?!” Nu wel dus en dan nog wel met zijn 9-en. Wij zeiden tegen elkaar, ”met z’n 2en is het wel te doen, maar met 3 wordt het toch echt wel krap…” Een vrouw zat op de grond te weven. Het waren matjes om op te slapen en speciaal voor de toeristen had ze placemats gemaakt. Zelf mochten we ook aan de gang en hebben we een stukje mee geweven aan een placemat. Nu hebben wij daar niet zoveel mee, maar ja wat doe je dan als rijke toerist? Idd je koopt wat van haar. De moeder zorgde zo voor inkomen voor haar kinderen om hen naar school te kunnen laten gaan. Het naar school gaan zelf is niet duur. Zo’n 50 rand per jaar. Maar het schooluniform daarin tegen is 500 rand. Dit vormt een groot probleem met name voor grote gezinnen.

In het gezin waar wij waren was een meisje van een jaar of 15 die naar school ging en doordat Peter vertelde dat hij leraar was, was haar reactie erg enthousiast. Op de vraag of hij haar schoolboeken mocht zien, ging zij deze halen. Het leuke is dat de lesstof (science / natuurkunde) hetzelfde is als in Nederland. Er waren dingen die zij niet begreep en waarbij ze de hulp van Peter zelf vroeg. Echt bijzonder en mooi om te zien en te ervaren. Toen we verder gingen begreep ze de lesstof ook echt. Dit geeft een kick!

Hierna gingen we naar de ‘kerk’. We zijn er nu nog niet uit welke god ze nu eigenlijk aanbidden, maar niet de Heere God. Er wordt een zulu god vereerd, waarvan de leider woont in Durban, zijn geest zweeft rond in alle kerkgebouwen in het Zulu land en daar putten zij kracht uit. Er waren 2 ingangen één voor mannen en één voor vrouwen. Na deze deuren sta je uiteindelijk in dezelfde ruimte. In de auto moesten we onze schoenen uitdoen omdat we op blote voeten naar binnen gingen. Het regende, het was nat en modderig. Annemarie zei nog tegen Peter:” nee joh, moet dit echt? Het is pas bij de deur hoor”. Maar nee het moest echt. Nou zie je het al voor je Anne op blote voeten door die drap en viezigheid? Maar het is gelukt en dat nog wel zonder mopperen. In de ruimte zelf zaten drie groepen. Mannen, kinderen en vrouwen. Ze zaten gescheiden en hadden hun eigen gesprekken. We kwamen precies met lunchetijd. Voor die tijd hebben ze een workship tot hun god. Dit hebben wij alleen niet meegekregen. We hebben te ‘lang’ in het huisje gehangen. De mensen zijn hier aller hartelijks en gastvrij. We krijgen handen, knuffels en er wordt met ons gesproken. Het is fantastisch om dit mee te maken.

Hierna gaan we nog naar een traditionele medicijnvrouw. Zij werkt met kruiden uit de natuur en je gaat hier heen als je last van je psyche hebt. Voor lichamelijke klachten verwijst ze je door naar de kliniek. Dit was een kort en krachtig bezoek. Het werkt alleen als je erin geloofd. Waarschijnlijk was wel duidelijk dat wij er niet veel van geloofde…

Tijdens de gesprekken met onze vrouwelijke gids kwam naar voren dat ze een droom heeft om een weeshuis te stichten in het Zulu dorp waarbij gezonde en gehandicapten kinderen bij elkaar komen. Dat ze niet meer bij ooms, tantes, en grootouders hoeven te leven maar een eigen plaats krijgen. Ze vroeg ons of wij wisten welke stappen hiervoor ondernomen moeten worden. Nu weten wij dat ook niet, maar we kunnen allicht in Nederland kijken of er mogelijkheden zijn. Daar gaan we maar eens even goed over na denken. We gaan in ieder geval niet hier wonen! Dat is ons al snel duidelijk geworden. Het is echt heel primitief! (pfff wat een geruststelling voor sommige mensen)

Verder hebben we meer inkijk gekregen in de Zulu cultuur. Zij zijn echt oprecht blij met de veranderingen die tot stand zijn gekomen na de apartheid, met name de gelijke behandeling en respect. Wel werd ons duidelijk dat de kijk op de maatschappij door de zwarte en blanke bevolking geheel verschillend is. De roots van de Zulu’s is ontzettend belangrijk voor hen, belangrijker dan carrière, geld e.d. Als voorbeeld studeren prima in een grote stad, maar wel werken in dit primitieve dorp (hun dorp en leven). Of het graag willen helpen van andere maar daar geen geld voor willen. Ondertussen kunnen ze geen practicum materiaal voor de school kopen of het glas in één van de ramen in het kerk gebouw repareren. Natuurlijk zijn er ook Zulu’s die wel hun cultuur met de westerse cultuur verenigen, zoals onze gids een ras echte Zulu die geld verdient door toeristen rond te leiden en daarmee haar gezin onderhoudt. Wij denken dat dit één van de grote oorzaken is van het verschil tussen de zwarte- en blanke bevolking.

Het was allemaal zo interessant dat onze 2uur durende rondleiding ruim 3 uur duurde. Dit gaf helemaal niet, we hebben er van genoten en zijn een stuk wijzer geworden. We kwamen wel in de knoop met onze volgende excursie. Maar die bleek door de harde wind gecanceld te zijn. Dus zijn we lekker terug gegaan naar ons guesthouse om een soepje op te warmen en daarna zijn we door het echt prachtige wetland gereden. Het is daar zo mooi! Hoog gras, verre uitzichten, schitterende bomen, met als eind punt de Indische Oceaan met haar enorm hoge golven. Ook dit is weer een wonderschoon stuk schepping wat niet over te brengen is op mensen thuis. Het was echt prachtig!

Lekker bij de italiaan gegeten, nu voor jullie dit verslag geschreven en dan gaan wij langzaamaan alweer richting bed. Dit was een intensieve dag, die we niet hadden willen missen! En dan is slapen extra lekker!